Kaleidoscope

Kaleidoscope wordt een transdisciplinaire collaboratieve installatie-performance-installatie rond het gebruik van bewakingscamera’s en software die dagelijks onze gedragingen registreren en analyseren.

Twee dansers, twee muzikanten, twee verhalenvertellers, een beeldend kunstenaar, een software-ontwikkelaar en een mediator gaan samen aan de slag in een horizontale structuur. De gegevens die de camera registreert, worden in deze creatie niet gebruikt voor controle, maar worden artistiek ingezet voor een gezamenlijk spel. Een repressief controle-orgaan wordt zo een middel om te spelen, een gereedschap voor expressie, een vertelinstantie, scheidsrechter of een speler meer. We kiezen ervoor te werken met vrije software, die publiek zal worden verspreid onder een vrije licentie.

Transdisciplinair

Het genetwerkte digitale tijdperk nodigt uit tot eclectische uitwisseling en samenwerking, vanuit een creatief oogpunt veeleer als een peer-to-peer-structuur dan als een centralistisch hiërarchisch model. Wat gebeurt er precies als we dit gegeven vertalen naar een artistieke werkomgeving? Hoe gebeurt de uitwisseling tussen kunstenaars uit verschillende disciplines en hoe komen ze samen tot een verhaal? De collectieve creatie is een letterlijk begrip voor Kaleidoscope. Elke kunstenaar heeft eigen werkmethodes en denkwijzen ontwikkeld. Vanuit die praktijken wordt gewerkt naar ontmoeting, samenspel, kruisbestuiving, overbruggingen. De uitdaging bestaat erin dat elk van de leden uniek en evenwaardig aanwezig is, en dat het resultaat geen ‘mousse aux compromis’ wordt, maar een kaleidoscopische weerslag van de input.

In een klassieke setting zouden we een beroep moeten doen op een hiërarchische structuur waarbij iemand leiding geeft en knopen doorhakt. In Kaleidoscope biedt de computer het platform voor deze oneindige diversiteit.

De computer als platform

Een ruimte is afgebakend door een projectiescherm en twee televisies. Een camera filmt voortdurend de scène. Als een gevoelig oog registreert het alle bewegingen en stuurt die door naar een computer. De spelers hebben de software zo ingericht dat de scène een modulair speelbord is. Vooraf gedefineerde zones van één spelmap worden geprojecteerd op het scherm. Wanneer iemand in zo’n zone beweegt, kan de computer een geluid triggeren, een beeld of een transformatieproces in real time (via pd of andere software). Elke spelmap heeft een ‘uitgangszone’ naar een andere spelmap die weer een nieuwe combinatie van zones presenteert.

Camera en software -> het thema

In deze setting zal het thema van de software en de bewakingscamera als controlerende instantie vanuit een veelvoudig perspectief worden benaderd, afhankelijk van de aanpak van de spelers. Patronen en codes decoderen in ruimtes, systemen, emoties en gedragingen zijn dankzij dit spelbord een begin van de camera als een gereedschap voor een collectieve ervaring, met ontmoetingen en een gedeelde geschiedenis achteraf.
Een camera filmt de scène. De software laat toe bewegingen te registreren en te analyseren en spelborden te creëren waarin met deze data kan worden gespeeld. Reflecties over notatiesystemen inspireren de muzikanten tot het gebruik van de software voor interactieve partituren die op scène (in real time) aan elkaar wordt doorgegeven, veranderd, opnieuw geregistreerd en doorgegeven. De routes en routines in door camera’s bewaakte ruimtes kunnen ook cartografisch worden weergegeven (beeldend kunstenaar). De dansers zullen de data somatisch verwerken qua vorm en ruimte: de rizome structuur van de software, het spiraalvormige dna van onze lichamen en de strakke codering van publieke ruimtes, worden verbonden aan de emotionele codes van mensen, planten en andere levende wezens. De vertellers benaderen het thema vanuit het gegeven van ‘zien en gezien worden’. Welke onbewuste routines bepalen de gedragingen van mensen in een openbare plek? Wanneer en hoe zijn we ons bewust van het ‘zien’ en ‘gezien worden’, hoe gebruiken we het en wanneer proberen we eraan te ontsnappen?

Veelvoudige interactiviteit

Interactiviteit is de kern van Kaleidoscope. Spelers negociëren de mogelijkheden met de programmeur. Vervolgens negociëren ze over de spelregels met elkaar en met de machine. Daarna maken ze de spelregels ten gelde, waarbij een voortdurende interactie bestaat met elkaar, met de machine (coding en live-coding) en met het publiek. Voor en na – en ongetwijfeld ook tijdens de performance – zal het publiek door gecodeerde objecten aangesproken worden tot interactie met de machine en de spelers.

Ten slotte wordt interactiveit tot de grootst mogelijk macht verheven, aangezien de software als een package toegankelijk zal zijn voor al wie er als gebruiker, maker of distributeur mee aan de slag wil. Het software-pakket zal voorzien zijn van specifieke tools en een handleiding die mee zijn bepaald door alle leden van het collectief.