Het rode knoopjesorkest

Het rode knoopjesorkest is een verhaal van Charlotte Van Liedekerke, 10 jaar.

Charlotte houdt van zingen en dansen.

'Bijzonder orkest zondag in de houten hut op de top van de Himmelberg', las Charlotte op de affiche bij het hotel. Fier als een gieter gaf ze aanwijzingen voor de rode rotsen die de berg op moesten. Ze pufte mee naar boven. Daarna laadde ze samen met Alizé, Emma en Imen de berg zeewier op hun rug. Het was zo rood als de rotsen. De natuur had heel bijzondere knoopjes in het wier gelegd, waardoor het vol zakjes zat. Charlotte had die rode knoopjes voor het eerst gezien bij het strand in Frankrijk jaren geleden.

Boven vulden ze de zakjes met water. Sommige kregen meer dan andere en hier en daar voegden ze ook kleur toe aan het water. Elk van hen had een eigen rotspartij.

'Laat de mensen maar komen!' smste Charlotte naar beneden. Jarenlang had ze aan deze droom gewerkt. De eerste mensen beklommen de berg. Ze keek naar de besneeuwde toppen in de verte en daarna naar haar drie vrienden die gewoon naast haar zaten. Ze glunderde.

'Soundcheck!' riep Emma. En met zijn vieren speelden ze het Allegro dat ze zo lang hadden ingeoefend. Ze drukten op de knoopjes en lieten het water de lucht inspuiten als een fontein. Verschillende hoeveelheden water gaven verschil-lende toonhoogtes. Alles zat in het ritme en de kleine klankjes, dacht Charlotte, en hierboven was het zo stil, dat ze alleen het ruisen van de kleren van de toeschouwers zouden horen en misschien ook wel hun ademhaling. Het zou perfect zijn. Een uur spektakel op de top van een berg. En morgen nog eens.

'Wat een prachtige rode rotsen,' hijgde de eerste vrouw die aankwam. En dit is nog maar het begin, dacht Charlotte.

Creative Commons, Naamsvermelding, Gelijk delen: Charlotte Van Liedekerke, An Mertens, Het rode knoopjesorkest, Boektegoed, Bibliotheek Sans Souci, Elsene, 27 mei 2009.